از تو بالا رفتيم تا محاسبات دقيقمان به بمب اتم و سلاح هاي شيميايي و بيولوژيکي برسند. علم ما آن قدر پيش رفت که در هيروشيما سرريز شد و از زيرزمين هاي سرّي بغداد فوران کرد.

فرمول هاي حساب شده ما به قدري در «ال اس دي» و «اکس» خلاصه شدند که توهّم، پديده قرن دو هزار و يک شد.

فناوري علمي، کشتي کشتي کوکائين و هروئين و ماري جوانا را آنچنان در اقيانوس ناآرام ذهن فرزندان آدم خالي کرد که تا ابد، به دنبال حلقه مفقود آرامش خواهند گشت.

حالا شهرها و روستاها، پرند از آدم هاي آهني که راه را بيراهه مي روند و مي بينند و نمي بينند؛ مي شنوند ونمي شنوند و ضرب آهنگ قلب هاي مصنوعي شان، موسيقي سکوت است؛ سکوت، در برابر همه چيز و همه کس.

ما به وسيله آموزه هاي علمي از دست فقر به آزمايشگاه هاي مدرن گريختيم و جايگزين موش ها و ميمون ها شديم اين است پيامد علم بي پروا و سرکش که مي تازد و عاقبت، سوار بدفرجامش را به دره هاي نيستي پرت مي کند؛ به عمق زبانه هاي خشم و نفرت.

از اين دنياي مدرن خسته ام ودلم لک زده براي کودکانه هاي سرشار از صداقت.

کاش مي شد از اول شروع کنيم!

تو بنشيني و من روبه رويت زانو بزنم و از نو هجّي کنم آب را و بابا را که باز نشسته است در خانه سالمندان؛ چشم به راه پديده اي به نام مرگ.

بنشين تا دوباره کتاب و دفترم لبريز شود از طعم «سارا انار دارد» اي کاش باز هم مادر در باران بيايد و براي بي رمقي دستانم سبد سبد نان مهرباني بياورد!

اصلاً دستم را بگير تا از سادگي سفره کوکب خانم، توشه اي بردارم، به آغل حسنک سري بزنم و بشنوم صداي حيوانات زبان بسته را که داد ميزنند: «من گرسنه ام. حسنک کجايي؟»

مي خواهم تصميم کبري بگيرم که هيچ وقت يادم نرود:

«ميازار موري که دانه کش است که جان دارد و جان شيرين خوش است»

مي خواهم شعر «قدرت خدا» را از حفظ شوم تا باور نکنم ادعاي پوچ فيلسوفان را اگر در بازارها گشتند و چاقوي خونين را جلوي چشمانم گرفتند و جار زدند که خدا را کشته اند.

به من بياموز که آب را گل نکنم، وارث خرد و روشني باشم. به ناداني ذهنم دل بسوزان و سؤال انگشت اشاره ام را پاسخ گوي. خانم! اجازه

کي

انسان

مثل آواز ايثار

در کلام فضا کشف خواهد شد؟